Topp 100 listi Hilmars (2022) - 70-61

Á 19. öld, skömmu eftir iðnbyltinguna, dreifðust járnbrautir hratt um heiminn. Japan, sem flutti inn vestræna menningu og var fús til að verða ein af stórþjóðunum, sá mörg einkarekinn járnbrautafyrirtæki verða að veruleika og gekk inn í gullöld járnbrautanna. Vegna aðgerða valdamikilla manna og fjármagnseigenda, sameinuðust mörg þessara smærri fyrirtækja á endanum saman í stærri.

Í Trains spila leikmenn slíka kapítalista, stjórna einkareknum járnbrautafyrirtækjum og leitast við að verða stærri og betri en samkeppnisaðilarnir. Leikurinn gerist í nútímanum, með hraðlestum, vöruflutningalestum og fleiru. Þú byrjar með lítið sett af spilum, en með því að byggja upp áhrifaríkari spilastokk í gegnum leikinn muntu geta sett stöðvar og lagt teina yfir kortin af Osaka, Tókýó eða öðrum stöðum. Galdurinn er að kaupa spilin sem þú vilt nota og nota þau síðan á eins áhrifaríkan hátt og mögulegt er. Að lokum muntu stjórna öflugustu járnbraut Japans!

Trains var fyrsti titillinn í "Destination Fun" seríunni frá AEG. Hin spilin voru Automobiles, sem er í 82. sæti hjá mér og Planes, sem myndi líklegast aldrei detta inn á neinn lista nema mögulega yfir bestu "miðlungsspilin".

Spilið er skemmtilegur stokkasmiður á borði sem kom út árið 2012 eða fjórum árum á eftir Dominion. Spilunum er eðlilega oft líkt saman enda er grunn gangverkið eins. Stóri munurinn er að þú mátt framkvæma eins margar aðgerðir og þú hefur spil til og kaupa eins mörg spil og þú getur, ólíkt Dominion. Einnig geta sumar aðgerðir, eins og að leggja niður lestarteina orsakað það að þú fáir rusl í stokkinn, spil sem gerir ekkert annað en að fyrir, þangað til þú losar þig við þau.

Ég hef gaman af stokkasmiðum og Trains ratar stundum á borðið hjá mér. Mér tókst líka að eignast Trains: Rising Sun, sjálfstæða viðbót á UKGE í fyrra og var ég einstaklega ánægður með það. Enda tekur spilið þvílíkt hástökk úr 226. sæti í það sjötugasta.

Í Small World eru leikmenn að berjast um yfirráð í heimi sem er einfaldlega of lítill til að hýsa þá alla.

Spilið er hannað af Philippe Keyaerts sem fantasíu-framhald af verðlaunaspilinu Vinci. Í spilinu er hægt að velja um aragrúa af mismunandi fígúrum svo sem dvergum, töframönnum, risum, orkum og jafnvel mennskum verum sem nota hermenn sína til að ná yfirráðum á svæðum og vinna landvinninga á samliggjandi landssvæðum til að ýta öðrum fígúrum af yfirborði jarðar.

Með því að velja rétta samsetningu af fjórtan mismunandi kynflokkum og tuttugu mismunandi kröftum reyna leikmenn að stækka heimsveldi sín og oftast á kostnað veikari nágranna. En um leið þurfa þeir að vita hvenær best er að pakka saman og senda þjóð sína í hnignun til að ná öðrum kynflokki til valda og sigurs!

Small World er eitt af þessum spilum sem ættu að vera til á hverju heimili, í flokki með Ticket to Ride og Azul og fleiri sambærilegum spilum. Þessi frábæra leikaðferð að spila kynþátt þangað til hann kemst í þrot, láta hann hnigna og velja sér annan er geggjuð og hefur ekki sést í (mörgum) öðrum spilum. Það er auðvelt að kenna Small World og það er gaman að spila það. Ég komst yfir allar viðbæturnar á sínum tíma auk þess að eiga Underworld og því er hægt að blanda hressilega saman og fá skemmtilegar samsetningar.

Thunderstone er fantasíu-stokkasmiður. Hver leikmaður byrjar með grunnstokk af spilum sem hann getur notað til að kaupa eða uppfæra í önnur, sterkari spil (eins og nær allir aðrir stokkasmiðir). En í Thunderstone Quest kemur skemmtileg U-beygja þar sem spilið segir ákveðna sögu með forstilltum dýflissuflísum, skrímslum, hetjum og öðrum spilum. Hver saga er með röð af smáævintýrum og bæklingi sem segir leikmönnum hvað gerist þegar þeir spila sig í gegnum atburðarrásina.

Þegar leikmenn hafa lokið för sinni í gegnum ævintýrin er endurspilanleikinn samt mikill þar sem hægt er að nota handahófskennda aðferð við að stilla því upp. Og fyrir utan hetjur, galdramenn, fanga og klerka munu spil innihalda vistir sem hetjur þurfa eins og vopn, galdra, hluti eða bara ljós til að ná lengra inn í dýflissuna.

Dýflissustokkurinn er búinn til með því að sameina nokkrar tegundir skrímsla saman. Ákveðnir hópar af skrímslum geta verið viðkæmir fyrir ákveðnum hetjum og því verður að taka tillit til þess þegar þú kaupir spil í stokkinn.

Ahhhhh, stokkasmiður. Ævintýra-fantasíu stokkasmiður. Mér finnast þeir ekkert leiðinlegir sko :-) Hér er mjög skemmtileg nálgun á því hvernig spilið vefur sig utan um gangverkið og varpar einhverjum dýrðarljóma á allt saman. Ég á næstum allt fyrir Thunderstone Quest, spilið er geymt í tveimur risastórum kössum sem innihalda næstum ekkert nema spil og spilaplöst og því er þyngdin líka á við fermingarbarn. Mig langar bara að hætta að skrifa og fara að spila ...

Glen More II: Chronicles er framhald af Glen More og er spilaupplifunin er bætt til muna frá upphaflega spilinu.

Í Glen More II: Chronicles spilar hver leikmaður leiðtoga skoskrar ættar í upphafi miðalda og fram til byrjunar nítjándu aldar, leiðtoga sem leitast við að stækka svæði sitt og auð. Árangur ættar þinnar byggist á getu þinni við að búa til nýtt beitiland fyrir búfé þitt, rækta bygg til viskíframleiðslu, selja vörur á mörkuðum eða ná yfirráðum yfir sérstökum kennileitum og kastölum.

Leikurinn tekur fjórar umferðir, táknaður með fjórum bunkum af flísum. Eftir hverja umferð fá leikmenn stig eftir því hversu margar viskítunnur, skota í kastölum, kennileitaspila þeir hafa, miðað við þann sem fæst hefur, stigin eru mismunurinn á þessu tvennu. Eftir fjórðu umferð fá leikmenn líka stig fyrir gullpeninga og kennileiti en stig eru dregin frá ef þú ert með stærra landssvæði en sá sem minnst hefur.

Já það er hellingur í gangi í Glen More II. Ber það fyrst að nefna Chronicles partinn, en spilið er í raun samansafn af smáviðbótum sem hægt er að bæta við eða taka úr eftir hentugleika. Það verðlaunar þig með endurspilun án þess samt að vera með "campaign" eða "legacy" hluta. Misflókið er að bæta þessum viðbótum við, ég nota t.d. alltaf hæðina þar sem hún er mjög einföld en á enn eftir að prófa sumar af flóknari viðbótunum. 

Kosturinn við að búa með Hillu minni er einmitt að henni finnst skemmtilegt að spila sömu spilin aftur og aftur og því er möguleiki að ég nái að prófa aðeins fleiri af þessum Chronicles í framtíðinni. Og jafnvel að ég nái að prófa viðbótina líka ....

Sid Meier's Civilization: A New Dawn er herkænskuborðspil þar sem tveir til fjórir spilarar taka að sér hlutverk einhverns af leiðtogum eftirminnilegustu heimsveldum sögunnar. Þú stækkar lén þitt, öðlast nýja tækni og byggir upp undur veraldar. Að lokum mun ein þjóð rísa yfir allar aðrar og setja óafmáanlegt mark sitt á söguna.

Leikmenn byrja með dulið land til að uppgötva, smíða og fylla kortið með villimönnum, náttúruauðlindum og borgríkjum og móta heiminn að sýn þeirra. Leikmenn keppast við að verða fyrstir til að klára eitt markmið á hverju stigaspili, dreifa sér um heiminn og tryggja að þeirra heimsveldi verði það stærsta.

Ég elska Civ leiki og spilaði þá mjög mikið í tölvunni þegar ég var yngri. Sid Meier var minn kóngur. Því þótti mér ekki leiðinlegt að hægt væri að spila borðspil byggt á tölvuleikjunum, þó svo að einn hluti leikjanna, bardagarnir, eru töluvert abstrakt. Spilið er eitt af því fyrsta sem kom með aðgerðarspilin í svokallaðri á (river) þar sem aðgerðin verður betri eftir því sem spilið ferðast upp ána. Það gangverk var svo endurnýtt í öðru, öllu vinsælla spili, Ark Nova. En það er líka gott að taka góða hluti úr öðrum spilum og mér finnst það alveg jafn skemmtilegt í A New Dawn eins og Ark Nova.